Warmia à la Provence

W życiu nie jadłam ciastek lawendowych. Nie pamiętam też, żeby w moim domu, albo u sąsiadów jadało się takie rarytaski, choć lawenda rosła w ogrodzie, a i owszem. Tymczasem, coraz częściej spotykam w książkach i gazetach zdjęcia lawendowych pól, uroczych bukiecików tuż obok relaksującego mydełka, świeczki czy puzderka z potpourri. Wszystko to wystylizowane à la Provence, tyle, że przypisywane tradycji warmińskiej. Lawenda wyrasta na naszych oczach na gwiazdę regionu. Co więcej, trafiła nawet do przewodnika o Polsce przygotowanego dla obcokrajowców jako jeden z kilku symboli Warmii (obok turystyki rowerowej, spływów kajakowych i kwaśnych jabłek). Jak widać, idzie nowe. 

Jako zdeklarowany miłośnik kruchych wypieków postanowiłam zatem nadrobić zaległości w regionalnych trendach cukierniczych. Trochę z łakomstwa, a trochę z ciekawości, czy rzeczywiście smak jest, a jeśli jest to czy nie nazbyt intensywny. Bo jakoś od samego początku nie mogłam wyzbyć się przeświadczenia, że jednak lawenda w jedzeniu to nie jest dobry pomysł. Zapach do szafy czy odświeżacz do toalet to oczywiste, ale słodycze?

Zebrałam się w sobie do działania niedługo po tym, jak koleżanka z Pracowni Regionalnej zrobiła w bibliotece wystawę o lawendzie na Warmii. Naturalnie przestudiowała temat i nazbierała przepisów, w tym na warmińskie ciasteczka lawendowe. Jeden wzięłam na kuchenny warsztat:

 

Składniki:

210 g masła

3/4 szklanki cukru pudru

1 żółtko

szczypta soli

1 łyżka suszonych kwiatków lawendy (lub 2 łyżki świeżych)

otarta skórka z cytryny lub 1 łyżka soku z cytryny

1,5 szklanki mąki pszennej

3 łyżki mąki ziemniaczanej

 

Wszystkie składniki powinny być w temperaturze pokojowej. Składniki połączyć i szybko zagnieść ręcznie lub wyrobić w malakserze. Z ciasta uformować kulę i owinąć ją szczelnie folią spożywczą. Włożyć do lodówki na 2 godziny. Schłodzone ciasto wyjąć, rozwałkować i wykrawać ciasteczka. Ułożyć na blaszce zostawiając odległość pomiędzy ciastkami. Piec około 12 - 14 minut w temperaturze 170ºC. Studzić na kratce.

 

Rzadko kiedy nie modyfikuję przepisu. Tym razem świadomie nie użyłam cukru pudru w ilości ¾ szklanki. Po pierwsze dlatego, że od dawna nie używam już białego cukru rafinowanego. Zamieniam go, gdy mogę, na trzcinowy nierafinowany lub lepiej na miód. A po drugie, taka ilość cukru naprawdę nie jest potrzebna żeby uzyskać przyjemnie słodkie słodycze. Wsypałam więc pół szklanki, choć śmiało można było dać mniej.

 

Trochę mnie niepokoił słomiany zapach surowego ciasta. Nie był kuszący. Za to z piekarnika po włożeniu ciastek wydobywał się już prawdziwy aromat lawendy. Nie za mocny, ale wyczuwalny. Ciastka natomiast okazały się bardzo dobre, o czym zaświadczyła najbliższa mi brać bibliotekarska.

 

Jak wyglądały ciastka – zobaczycie na filmiku, a o tym, że o lawendzie naprawdę się mówi na Warmii i Mazurach przekonacie się po odczytaniu qrkodu z załączonego wyżej plakatu.

Anita