Jak to jest zostać pisarzem...

Uwaga: to będzie niezwykle osobisty wpis - w pierwszej osobie z odniesieniami do biografii piszącego oraz z - być może - dyskusyjnymi przemyśleniami. Takich na blogu regionalnym do tej pory chyba nie było. Ale gdzie ma się człowiek z Pracowni Regionalnej wypisać, jak nie na na blogu Pracowni?...

W większości wywiadów, które czytałam - a w których padło to wiekopomne pytanie - pisarz, poeta, czy inny człowiek słowa, wiedział, po stokroć wiedział, że kiedyś będzie pisał książki. Wiedział zgoła od urodzenia, od wczesnego dzieciństwa, czy odkąd tylko poznał litery. Wtedy też już wiedział, że może nie robić w życiu wielu rzeczy, ale pisał to będzie NA PEWNO! Bo to zawsze był jego los, przeznaczenie i podstawowa pasja. I wiedział o tym każdy z jego rodziny, jego wszyscy nauczyciele oraz większość znajomych. A ja nie wiedziałam. Bo co innego jest umieć pisać - oczywiście w sensie literackim (jak to brzmi) - a co innego chcieć i musieć pisać. Bo niektórzy muszą, inaczej się uduszą.

A ja nie musiałam, a raczej od dłuższego czasu nie muszę. Co prawda przyznaję, że jak człowiek był młody, a potem ciągle młody i do tego na studiach, to musiał pisać. Słowa same kiełkowały i wylewały się, a wszystkie wydawały się piękne i niepowtarzalne. Były naprawdę godne książki. Tylko gdzie do tej książki, ech! A potem, jak stopniowo przeczytało się naprawdę dużo książek i w końcu zaczęło się pracować między książkami, to człowiek zaczął myśleć i zadawać sobie pytania. Na świecie są miliardy książek, część świetnych lub przynajmniej dobrych. To po co moje? Czy one będą tak samo świetne lub choć tak dobre, jak tamte? Może - ale niekoniecznie. Tak wiele jest też książek świetnych lub chociaż dobrych, które nie są czytane. Czy moje będą? Może. Ale niekoniecznie. I ostateczne - tak wiele książek starzeje się się i w końcu zostaje zapomnianych. Czy z moimi tak będzie? - prawie na pewno, bo wszystko przemija. Wynik tego rozumowania był oczywisty. Nie trzeba pisać, bo inni robią to za mnie - i do tego świetnie lub choć dobrze. Czasem jednak coś dzieje się samo i wchodzi się w jakieś działanie, nie wiedząc, że może ono generować inne byty. Tak więc kiedy zaczęłam prowadzić blog o olsztyńskich bezdomnych kotach, nawet nie przypuszczałam, że dzięki tym kociakom, kocurkom i kotkom "zostanę pisarką". Bo czym innym jest blog "pisany przez koty", a czym innych papierowy realny obiekt z ISBN i własnym nazwiskiem na stronie tytułowej. To daje do myślenia. I tu znowu pojawia się wniosek - warto pomagać zwierzętom, bo w końcu zostaje się pisarzem.

Koniec wspomnień - i teraz ad meritum. Jak to jest "zostać autorem"? Dziwnie. Wydawca zaczyna mówić o autografach i spotkaniu autorskim. Rodzina mówi, że "zawsze wiedziała". Przyjaciele mówią: "Super, a teraz napisz nie kotach, tylko o czymś prawdziwym". Przyjaciele, phi.

Niedługo będzie spotkanie promujące książkę "Koty tymczasem. Zbiór opowiadań o kotach i kotkach" wydaną przez Fundację "Mruczący Terapeuta". Może więc za tydzień pojawi się wpis "Jak to jest przeżyć swoje spotkanie autorskie"...

Swoją drogą zapraszam na to spotkanie - 16-go lutego, w przeddzień Dnia Kota, w naszym szacownym Starym Ratuszu, w Czytelni Książek, o 17-tej. Wielu pytało, czy będą koty. Niestety nie będzie. Ale będą: ilustratorka, wydawca, prowadząca i ja. Pisarka. Rety.

Beza, Muza pisarki (fot. A. Rau)