Pieszczoszek pani

W każdej klasie jest ten jeden najlepszy, najmądrzejszy, zawsze w pierwszej parze, zawsze z palcem pilnie uniesionym do góry, zawsze świetnie przygotowany. Ulubieniec. Pupilek. Pieszczoszek pani. I to nie tak, że inne dzieci są bardziej krnąbrne, mniej przygotowane i mniej uzdolnione czy wygadane. Po prostu serce nie sługa. W klasie dżsów – w klasie, której jestem wychowawczynią – ja też mam swój ukochany deżetesik. Swojego pupilka, który mogłabym oglądać zawsze i którym chciałabym się chwalić. Jest taki niezwykły i zdolny! To Kalendarz w akwareli Ottona Ślinienia. Niezwykły w formie katalog wystawy zrealizowanej we fromborskim Muzeum Mikołaja Kopernika (wernisaż: 13.11.1978 r.). Obiektywnie ujmując, publikacja ta nie stanowi jakiegoś cymelium kolekcji: to po prostu 12 biało-czarnych kart, z reprodukcjami akwarel Ślizienia na awersach, zebranych luzem w miękkiej okładce (podobnej do całości konwencją edytorską.) Całość nie jest nawet zszyta. Papier dość lichy, jakość reprodukcji wiele pozostawia do życzenia, prace nie są podpisane. W założeniu każda z kart przedstawia symboliczny obraz każdego z miesięcy. Opracowując to wydawnictwo (w bazie zastosowałam opis w masce „na książkę” – tak jak w przypadku pozostałych katalogów i kalendarzy) i podpisując poszczególne karty, kierowałam się intuicją, tytułując nazwami miesięcy kolejne reprodukcje. 

Skąd więc mój dziwny sentyment do dokumentu, który ani nie jest specjalnie stary, ani intrygujący treściowo (w dżsach kalendarzy i katalogów dostatek), ani zadziwiająco intrygujący estetycznie, ani wysmakowany edytorsko, a do tego dość problematyczny w opracowaniu… To zasługa artysty i jego prac. Po prostu. Może to naiwne, ale ilustracje Ślinienia wydają mi się tak urocze (nie poczuwam się do oceny artystycznej), że wzbudzają same miłe – sentymentalne wręcz – odczucia: hasają na nich mówiące i rozbawione zwierzęta, z rzek wynurzają się rozkoszne nimfy, obserwowane przez wyraźnie zainteresowanych nimi faunów, satyry wyprawiają uczty, elfy wąchają dzwonki… Znane obrazy prawda? Tak, to świat Narni. Wychowałam się na cyklu C.S. Lewisa oraz mitach greckich. To ten świat. Rok Ślinienia, mimo że akwarele przedstawiają warmińskie krajobrazy – złote pola, dziewicze lasy, bardzo śnieżne zimy – zaludniają istoty z mitologii innych narodów. Choć z drugiej strony: któż przysięgnie, że bez wahania odróżni nimfę od dziwożony, kłobuka od elfa, a satyra od smętka?

Mój kochany pieszczoszek!